قصه مــا

بیش از 140 روز است که میرحسین در بند است . تقریبا میتوان گفت در این مدت هیچ کس با او و همسرش ارتباط نداشته و او نیز شاید تنها با مزدورانی که نگهبان او بودند رابطه داشته باشد ... قطعا اخباری که به او میرسد از سانسور رژیم رد میشود و احتمالا خبر تمایل خاتمی برای حضور در انتخابات را هم به گوش او رسانده اند .
حال میرحسین خوب نیست ؛ اصلا هم خوب نیست . حصر خانگی هرگز او را از پا نیانداخته است بلکه خیانت دوستان یا دوست نما ها او را به این حال و روز در آورده . به زحمت از زمانی که خاتمی در فیلم تبلیغاتی میرحسین ظاهر شد و از او حمایت کرد دو سال میگذرد اما حالا در حالی که موسوی در بند گرفتار است خاتمی در تلاش است تا به هر ترتیبی شده در مجلس فرمایشی وارد شده و به قیمت یک یا دو کرسی در بوق دروغ بافی رژیم برای حضور حداکثری در انتخابات بدمد !
خاتمی از حضور در انتخاباتی که از تو به عنوان عروسک خیمه شب بازی استفاده میکنند چه گیرت میاید که این همه هزینه میکنی ؟ واقعا فکر میکنی در این بازی شانسی برای برد داری ؟ ارزشش را دارد که از جان میرحسین مایه بگذاری برای مصالحه با رژیم ؟ 

خاتمی ؛ نماد کامل یه فرد از اینجا رانده و از آنجا مانده !




تصاویر متعلق به مراسم تشییع جنازه صدوقی ( امام جمعه یزد ) است 

کمتر از یک ماه پیش و در آستانه 22 خرداد اردشیر امیرارجمند در مصاحبه با دویچه وله گفته بود که راهپیمایی بعدی جنبش سبز راهپیمایی سکوت نخواهد بود .
اکنون در آستانه 18 تیر قرار داریم که در تاریخ معاصر ایران باید آن را سرآغاز حرکت های مردمی اعتراضی به حکومت دانست . در حالی که فشار اقتصادی بر مردم به اوج رسیده ، امنیت اجتماعی از آنها صلب و حریم خصوصی ایشان نقض شده است ، زندانیان سیاسی در سخت ترین شرایط مقاومت میکنند و اصلاح طلبان حکومتی سعی در ایجاد شکاف در بدنه جنبش دارند سکوت دیگر به منزله نارضایتی نمیتواند قلمداد شود . 
از این پس و در چنین شرایطی هر سکوتی به منزله ضعف باید تلقی شود . قیام های مردم منطقه نشان داده است که هیچ حکومت دیکتاتوری بدون فریاد اعتراض و حضور مستمر مردم سرنگون نخواهد شد و این درسی بود که این قیام ها از جنبش سبز مردمی ایران گرفته اند . 
فقط یک هفته تا 18 تیر باقی مانده و شورای هماهنگی هر تصمیمی که میگیرد قطعا آن تصمیم یک راهپیمایی سکوت دیگر نباید باشد.

به هیچ وجه حاضر نیستم یک بار دیگر ابزار تبلیغاتی رژیم برای کسب مشروعیت باشم . فریب آزادی های مجازی قبل از انتخابات را نیز نخواهم خورد چون میدانم سرکوبی بس عمیق تر در پس آن نهفته است . فقط در صورتی که این نظام دیگر روی کار نباشد حاضر به شرکت در انتخاباتی آزاد هستم .

صبح روز سه شنبه 15 تيرماه 1378، عابرانی که در تب وتاب فضای دگرگون شده پس از دوم خرداد 76، بيشتر از هميشه به پيشخوان روزنامه فروشی ها سر می کشيدند، ديدند که يک روزنامه با تيتری سراسر متفاوت از تمامی روزنامه های آن روز صبح، پيش رويشان است.


روزنامه سلام با اين تيتر منتشر شده بود: "سعيد اسلامی پيشنهاد اصلاح قانون مطبوعات را داده است"






روزنامه سلام (۱۵ تیر ۷۸)



۱۵ تیر ۱۳۷۸: انتشار نامه فوق محرمانه سعید امامی در روزنامه سلام.


۱۶ تیر ۱۳۷۸: تصویب کلیات طرح اصلاح قانون مطبوعات.


۱۷ تیر ۱۳۷۸: توقیف روزنامه سلام.


۱۸ تیر ۱۳۷۸: ...


اولين جرقه نا آرامی ها


پنج شنبه شب، تعدادی از دانشجويان ساکن کوی دانشگاه تهران در خيابان کارگرشمالی(امير آباد شمالی)، در اعتراض به توقيف روزنامه سلام گرد هم می آيند. دانشجويان، خواستار رفع توقيف از سلام و عدم تصويب طرح اصلاح قانون مطبوعات در مجلس هستند.


ادامه اعتراض از محوطه کوی دانشگاه به خيابان کشيده می شود. ماموران نيروی انتظامی و پس از مدتی، نيروهای ديگری که "لباس شخصی" خوانده شده اند، نيز از راه می رسند.


نيمه های شب، درگيری مختصری ميان دانشجويان و ماموران نيروی انتظامی روی می دهد. دانشجويان پس از سنگ پرانی، يکی از سربازان نيروی انتطامی را به گروگان با خود به داخل خوابگاه دانشجويی می برند و پس از مدتی، رهايش می کنند. به نظر می رسد که ماجرا پايان گرفته، اما حوادث مسير ديگری دارد.


نيروهای انتظامی، که گفته می شود لباس شخصی ها نيز همراه آنان بوده اند، در نخستين ساعات بامداد جمعه 18 تير ماه وارد محوطه کوی دانشگاه می شوند تا از آن پس 18 تير، در تقويم ها معنای ديگری داشته باشد.

بسياری از دانشجويان کتک می خورند و بازداشت می شوند. چيزی به صبح نمانده، اما در مدتی اندک، کوی دانشگاه به هم ريخته و دگرگون شده است. مهاجمان رفته اند و دانشجويان زخمی را در اتاق های آشفته، کنار وسايل و در ها و پنجره های شکسته به حال خود رها کرده اند.








تصویری از یکی از اتاقهای خوابگاه کوی دانشگاه پس از حمله پلیس و انصار.



احتمالا تصویر یکی از اتاقهای ساختمان ۲۲ کوی .





محسن جمالی، چشم خود را در اثر برخورد گاز اشک آور از دست داد

شهر، جمعه با خبری هولناک از خواب برمی خيزد و پس از آن درگيری ها تا پنج روز ادامه می يابد.

امير آباد شمالی، خبر سازترين نقطه ايران است، اما موج تطاهرات و اعتراضات به ساير خيابان ها هم کشانده شده. نيروهای ضد شورش در سراسر شهر حاضرند و روزنامه ها در روز، گاه تا سه نوبت چاپ می شوند.

خبرهای ضد و نقيض، لحظه به لحظه منتشرمی شوند و مقامات می کوشند با حضور در جمع دانشجويان، آنان را متقاعد کنند که پيشرفت اصلاحات، محتاج دوری از تنش و خشونت است.


دانشجويان شنبه در امتحان هاي آخر ترم شرکت نمي کنند و به نشانه اعتراض در کوي متحصن مي شوند. دانشجويان دختر هاشمي رفسنجاني، رييس جمهور پيشين جمهوري اسلامي را بين خود نمي پذيرند. موسوي لاري، وزير کشور براي دانشجويان سخنراني مي کند اما دانشجويان انتظار حضور خاتمي در بين خود را دارند.


درگيری، به ويژه در اطراف کوی دانشگاه، ميدان انقلاب و دانشگاه تهران ادامه دارد.

بر اساس آخرين خبرها، کشته شدن يک نفر، عزت ابراهيم نژاد که آن شب مهمان کوی دانشگاه بوده، قطعی است. اما اطلاع دقيقی از ميزان مجروحين و بازداشت شدگان در دست نيست، گرچه گفته می شود يک دانشجوی پزشکی، چشم راست خود را در جريان حملات از دست داده است.

مقامات دانشگاه تهران، از ميلياردها ريال خسارت به کوی دانشگاه سخن می گويند. وزير علوم استعفا کرده، اما محمد خاتمی، رييس جمهوری با اين استعفا موافقت نکرده است.


همه مسوولان از محکوميت حوادث روی داده و حمله به خوابگاه دانشجويان سخن می گويند. آيت الله خامنه ای، رهبر نظام، دانشجويان را فرزندان خود می خواند و می گويد که قلبش از اين اتفاق جريحه دار شده. اما حوادث سر باز ايستادن ندارد.

فردای شب حمله، عبدالله نوری، در ميان دانشجويان ساکن کوی حضور يافت




محتشمی پور و هادی خامنه ای در بین دانشجویان معترض


و سپس اعتراضات بالا گرفت...

اعتراض دانشجويان ابتدا متوجه حمله به کوی دانشگاه تهران بود اما رفته رفته حاکمان جمهوری اسلامی هدف اعتراض های تند قرار گرفتند




یکی از ساختمانهای کوی که مشرف به خیابان کارگر است